بهار من

بهار من !

آسمان میبیند، آسمان میفهمد...آسمان اشک ِ چشم ِ مرا میبیند ...آسمان درد ِ غم ِ مرا میفهمد...آسمان بغض دلم را میشنود...آسمان با های های دل ِ من میخواند...آسمان هم در شب ...رنگ ِ گل ِ احساس ِ‌ من است...آسمان هم با همه وسعت خویش ...در پی صبح سپید ...همچو من منتظر است...و خوشا به حال او ...که صبح را میبیند...اما من چی ؟ روزها در پی هم...شب ها هم گذران...اما خبری نیست از آن صبح سپید